امروزه وقتی پای صحبت‌های‌برخی ازکارکنان خدوم و زحمتکش شاغل در جزیره‌‌کیش می‌نشینید، نارضایتی از عدم اجرای عدالت‌سازمانی، عدم توزیع نا عادلانه تسهیلات، بی‌توجهی به ظرفیت وتخصص نیروهای انسانی و وخامت تبعیض و رفتارهای سلیقه‌ای برخی از مدیران، موضوعاتی هستند که بیش از پیش به گوش می‌رسد.
به گزارش رویکرد هفته کیش، علی طلوعی راد سردبیر این نشریه در یادداشتی نوشت: برخی از کارکنان، با پیشه کردن صداقت، مسئولیت‌پذیری و شفافیت، وظایف خود را با تمام توان انجام می‌دهند؛ با این حال، متأسفانه بیشترین تبعیض و نا عدالتی، معطوف به همین افراد متعهد است.
گویی فرهنگ سازمانی فقط درحد شعار برای مسوولانی‌که باید مسوولانه گام‌های موثری برای ارتقاء سطح فرهنگ سازمانی بردارند باقی مانده و به بزرگنمایی وعده‌های نافرجام بسنده می‌کنند. مسوولی که نتواندشان و جایگاه کارکنان خود و فرهنگ سازمانی بیمارگونه را اصلاح کند؛ به طور حتم وعده‌هایش درحوزه‌های دیگر نیز درحد شعار باقی خواهد ماند.
نادیده گرفته شدن ظرفیت‌های علمی و تجارب ارزشمند کارکنان، نه تنها آغازی برای دلسردی نیروی کار وکاهش انگیزه خدمتگزاری است، بلکه به تدریج سرمایه انسانی؛ ارزشمندترین دارایی هرسازمان رافرسوده و تضعیف می‌کند. ادامه چنین روندی سبب کاهش اعتماد سازمانی، گسترش رویکردهای تدافعی یا حتی منفعلانه در میان کارکنان و در نهایت از دست دادن نیروی‌های متخصص و نخبگان خود در حوزه‌های مختلف سازمانی خواهد شد.
با تداوم بی‌توجهی به کرامت و عزت کارکنان، چالش‌های جدی‌تری نظیر فرار سرمایه انسانی، افت بهره‌وری، کاهش کیفیت خدمات و شکل‌گیری فضای ناامیدی درون سازمانی پدید می‌آید و همین موضوع در بدنه سازمان نیز قابل مشهود می باشد، کارکنان با تجربه وبا سوادی هستند که لحظه شماری می‌کنند که از بدنه سازمان منفک شوند و تا کنون نیز هیچ آسیب شناسی در این زمینه صورت نگرفته است که چه دلیلی باعث شده چنین نگاه‌های منفی به سازمان وجود داشته باشند.
چرا که در حوزه آسیب‌های اجتماعی فقط به برگزاری برنامه‌هایی که زودگذر و در حد یک رویداد می‌باشد بسنده کرده‌ایم درصورتی که اگر انرژی و هزینه‌های بخشی از این برنامه‌هایی که موقت و ماندگار نیستند به حوزه آسیب شناسی فرهنگ سازمانی اختصاص دهیم، می‌توانیم شاهد تحولی باشیم که برای تحقق یافتن برنامه راهبردی سازمانی در حوزه های دیگر نیز تاثیر گذار خواهد بود.
سازمان‌هایی که به جای ایجاد بستر حمایتی و عادلانه، به ترویج روابط ناسالم، معیارهای سلیقه‌ای و نادیده‌گرفتن حقوق حرفه‌ای کارکنان می‌پردازند، عملاً مسیر زوال خود را هموار می‌کنند. بنابراین، حفظ شأن، کرامت و رضایت نیروی انسانی، نه‌یک اقدام تزئینی یا شعاری، بلکه زیربنای سلامت سازمان و توسعه پایدار آن محسوب می‌شود.
اگر مدیران و سیاست‌گذاران سازمانی نسبت به این هشدارها بی‌اعتنا بمانند و به اصلاح ساختارها و رفتار مدیریت انسانی همت نکنند، به زودی نه تنها شاهد افت شدید عملکرد سازمان بلکه مواجه با بحران‌های جبران‌ناپذیر در بدنه سازمان و جامعه خواهند بود چرا که بخش عمده‌ای از مردم جامعه را کارکنان سازمانی تشکیل می‌دهند و همین موضوع از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد.
